Reviews      Kristina Paltén  -  Alleen in Iran  

Een boek dat verteld wordt door Kristina zelf en waarin ze verslag doet van haar 59 dagen hardlopen door Iran. Ze is zelf Westerse (Zweedse) en loopt een groot risico door in een land als Iran te gaan hardlopen. Toch zet ze door: ze wil het westen en Iran verbroederen, dit zonder te provoceren: ze is absoluut van plan zich aan het protocol daar te houden. Het boek is van tijd tot tijd spannend maar vooral heel boeiend. Kristina ontmoet veel lieve en gastvrije mensen maar beleeft best spannende avonturen; zo zou ze door het regime in de gaten gehouden worden. Het boek inspireert en geeft je een kijkje in een land waarvan vele deuren gesloten blijven. Het leest prettig maar je moet wel je aandacht houden bij de vele namen die in het boek voorkomen. Ze ontmoet steeds nieuwe mensen, dus er zijn steeds nieuwe namen. Maar ze zijn elk op hun beurt belangrijk.

' Maar ik wil liever doorrennen, als het enigszins haalbaar is,' zeg ik ietwat aarzelend.  Mehrdad geeft om me en ik wil zijn zorgzaamheid niet wegwuiven. Ik heb het altijd moeilijk gevonden om te zeggen wat ik vind en wat ik wil, en dat is ook Mehrdad niet ontgaan. Sinds kort belt hij zelfs de families bij wie ik zal overnachten van tevoren op om hen te waarschuwen dat ik zo iemand ben die niet zegt wat ze echt wil. Dan vertelt hij bijvoorbeeld dat ik graag een gebakken ei bij het ontbijt eet, en dat ik soms alleen wil zijn.

Aan het woord is de schrijfster van dit boek, de Zweedse Kristina Paltén, voormalig ingenieur bij Ericsson, die in haar eentje 59 dagen lang al hardlopend door Iran trekt. De kinderwagen waarmee ze loopt is door haar 'Baby Blue' gedoopt. "Hij is een stabiele, compacte jongen, ongeveer vijf jaar oud en altijd even betrouwbaar," zegt ze daarover. In Baby Blue zitten haar kleding en andere attributen die ze nodig heeft voor haar tocht.

Het is bijna niet voor te stellen dat iemand per dag zulke enorme afstanden aflegt, zoals op dag 18 waarop ze 85 kilometer gelopen heeft en veertien uur onderweg is geweest. "Mijn lichaam is krachteloos, maar niet stijf," vertelt ze als ze eindelijk haar hotel bereikt heeft. En dat voor een vrouw die tot haar eenendertigste nog nooit hardgelopen heeft. "Hardlopen bestond niet in mijn wereld".

Dankzij een vriendin die vroeg om samen met haar in Stockholm de tien kilometer voor vrouwen te rennen, kreeg ze de smaak te pakken. Ze weet dan nog niet dat het hardlopen haar medicijn zou worden...

Het wordt namelijk een zwaar jaar voor Kristina Paltén, de haar zo gewenste kinderen komen maar niet, ze krijgt een burn-out en als laatste klapper kondigt haar man, de liefde van haar leven, aan dat hij niet meer met haar verder wil.

Het hardlopen helpt haar door deze crisis heen. Ze ontdekt verder dat zij pas op dreef komt als anderen er genoeg van krijgen. Ze blijkt een lange afstandsloper bij uitstek te zijn. Al gauw doet ze mee aan marathons en na zeven maanden volgt haar eerste vierentwintiguursloop. Het levert haar ook een vriendin op, Carina Borén, haar partner in adventure. Met haar rende ze in 2013 van Turkije naar Stockholm. Na deze tocht wilde ze dat haar volgende reis een diepere betekenis zou krijgen. En ze kiest voor Iran.

"De polarisatie tussen het Westen en de islam leek met de dag te groeien. Velen van ons baseren hun wereldbeeld op aannames die voortkomen uit angst voor een andere religie of cultuur. Ikzelf ook.[...]

Ik hoopte dat ik de wereld, en mijzelf, zou kunnen laten zien dat al die angst nergens voor nodig is. Dat kon ik het beste doen door me bloot te stellen aan datgene waar ik bang voor was, en een hardlooptocht door Iran was een van de engste dingen die ik me kon voorstellen. [blz 28]

Het toeval wil dat ze Amir Nazari tegenkomt een man van tegen de vijftig die op zijn tweeëntwintigste gevlucht is uit Iran. Hij wordt haar steun en toeverlaat tijdens de voorbereidingen voor haar tocht door Iran. Natuurlijk valt er veel te regelen, zoals de juiste kleding, ze zal haar hoofd moeten bedekken maar hoe vindt ze iets dat blijft zitten? Welke route is het beste om te lopen? Waar vindt ze elke avond onderdak?  Ze kan maar voor één dag voedsel meenemen in Baby Blue. En zo zijn er heel veel puzzels die opgelost moeten worden voor ze überhaupt kan vertrekken. Hoe moet het bijvoorbeeld met haar werk? En hoe maakt ze zich verstaanbaar? Ze spreekt de taal niet. Bovendien heeft inmiddels ook een nieuwe liefde Fredrik, hoe vindt hij haar plan?  Gelukkig staat hij, zelf hardloper zijnde, achter haar idee. Maar toch... het is gewaagd wat Kristina wil doen.

Iran is gevaarlijk wordt tegen haar gezegd, ze zal verkracht worden, ze zal in een lijkzak terugkomen. 'Hoe moet het met papa en mama als jij er niet meer bent?' vraagt haar zus... Maar de enthousiaste reacties overheersen ook van Iraniërs zelf. De pers heeft eveneens veel aandacht voor haar geplande tocht en dat is precies de bedoeling. Na héél veel haken en ogen overwonnen te hebben is het eindelijk zo ver. Tijdens haar reis krijgt ze veel hulp, o.a. van Mehrdad die haar vrijwillig, telefonisch door Iran leidt en behoed voor misstappen. Het zal goed gaan...

En ja Kristina Paltén leeft nog én heeft dit boek geschreven, dus ze heeft haar tocht ondanks het doemdenken van enkelen tot een goed einde gebracht. Elke dag beschrijft ze haar tocht die af en toe bijna tot euforie leidt maar haar ook soms in tranen laat uitbarsten. Het is een prachtige tocht waarin ze ontzettend veel lieve, goede, bijzondere mensen ontmoet die veel meer voor haar doen dan ze ooit had durven dromen. Natuurlijk is ze af en toe vreselijk bang, natuurlijk mist ze haar geliefden, natuurlijk is het regelmatig loodzwaar maar uiteindelijk is de hele tocht enorm de moeite waard geweest in velerlei opzichten, je kijkt inderdaad met andere, liefdevoller ogen naar dat land. Kristina's missie is meer dan geslaagd.

Het is een verhaal dat gelezen moet worden, vooral door mensen die angst hebben voor andere culturen.

bron:  www.leestafel.info